Wojciech Fibak
27.09.2004
Edycja 2004 >>

Wojciech Fibak (ur. 30 sierpnia 1952 w Poznaniu) – polski tenisista, finalista Masters i czterokrotny ćwierćfinalista turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zwyciÄ™zca Australian Open w grze podwójnej, biznesmen.

Syn Jana, chirurga, profesora Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, który zachÄ™ciÅ‚ go do treningów tenisowych. ZostaÅ‚ zawodnikiem AZS PoznaÅ„ (od 1975 GKS Olimpii PoznaÅ„), zdobyÅ‚ mistrzostwo Polski juniorów oraz mistrzostwo Polski seniorów w hali (1970). ZwróciÅ‚ na siebie uwagÄ™ ówczesnego kapitana zwiÄ…zkowego Polskiego ZwiÄ…zku Tenisowego Zbigniewa BeÅ‚dowskiego, który umożliwiÅ‚ mu rywalizacjÄ™ w imprezach miÄ™dzynarodowych. W 1973 Fibak wygraÅ‚ turniej Trofeo Bonfiglio w Mediolanie (dla graczy do lat 21, wczeÅ›niej uważany za nieoficjalne mistrzostwa Europy w tej kategorii wiekowej), pokonujÄ…c w finale reprezentanta gospodarzy Corrado Barazzuttiego (6:0, 6:3, 1:6, 6:8, 6:1). W 1974 na turnieju w Monachium pokonaÅ‚ Australijczyka Raya Ruffelsa, ale odpadÅ‚ już w II rundzie. Szybko przegraÅ‚ także na mistrzostwach Europy amatorów we WrocÅ‚awiu w sierpniu t.r. GrÄ™ pojedynczÄ… mężczyzn we WrocÅ‚awiu wygraÅ‚ WÄ™gier Balázs Taróczy, którego kilka miesiÄ™cy wczeÅ›niej (w kwietniu 1974) Polak pokonaÅ‚ w decydujÄ…cym meczu spotkania Pucharu Davisa. Fibak zdobyÅ‚ w meczu z WÄ™grami trzy punkty (debla wygraÅ‚ w parze z Tadeuszem Nowickim), ale w kolejnej rundzie przeciwko Szwedom ulegÅ‚ zarówno Borgowi, jak i Johanssonowi, przegraÅ‚ także, grajÄ…c w parze z Nowickim, grÄ™ podwójnÄ….

Wojciech Fibak po pierwszych sukcesach przerwaÅ‚ studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza i jesieniÄ… 1974 wyjechaÅ‚ do Hiszpanii na cykl turniejów Grand Prix. PrzeszedÅ‚ rundÄ™ na imprezie w Madrycie, a w Barcelonie osiÄ…gnÄ…Å‚ pierwszy sukces – ćwierćfinaÅ‚, po pokonaniu m.in. Arthura Ashe'a. W 1975 byÅ‚ w ćwierćfinale miÄ™dzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu. W tej samej imprezie doszedÅ‚ do finaÅ‚u w grze podwójnej, partnerujÄ…c Janowi Kodešowi. Ponadto w deblu w 1975 wygraÅ‚ turnieje w Madrycie, Monachium (oba z Kodešem), Hilversum, Louisville (oba z Guillermo Vilasem, w Louisville zwyciÄ™stwo zostaÅ‚o podzielone z braćmi Amritrajami z powodu deszczu, który uniemożliwiÅ‚ rozegranie finaÅ‚u), Paryżu (hala) i Devar (oba z Karlem Meilerem). Wyniki te daÅ‚y mu 6. miejsce w klasyfikacji Grand Prix debla (30. miejsce w rankingu singla, w rankingu ATP – 58. miejsce w singlu).

Sezon 1976 okazaÅ‚ siÄ™ jednym z najlepszych w karierze sportowej Fibaka. WiosnÄ… dotarÅ‚ do finaÅ‚u turnieju w Monte Carlo po pokonaniu Borga i Meilera (w finale przegraÅ‚ z Vilasem w trzech setach), wygraÅ‚ turniej w Sztokholmie (pokonaÅ‚ kolejno Vilasa, Toma Okkera i Ilie Năstase), nastÄ™pnie triumfowaÅ‚ w imprezie Grand Prix w Bournemouth (w finale z Manuelem Orantesem). W październiku 1976 wygraÅ‚ turniej w Wiedniu (w finale z Raúlem Ramírezem). Dalsze trzy finaÅ‚y (Louisville, Indianapolis i Toronto) oraz jeden póÅ‚finaÅ‚ (Londyn) daÅ‚y Fibakowi 8. miejsce w klasyfikacji Grand Prix i prawo udziaÅ‚u w turnieju Masters w Houston. Polak w meczach grupowych pokonaÅ‚ Orantesa i Dibbsa, przegraÅ‚ z Tannerem. Mimo jednej porażki awansowaÅ‚ do póÅ‚finaÅ‚u, gdzie w piÄ™ciu setach pokonaÅ‚ Guillermo Vilasa. FinaÅ‚ Masters 1976 przeszedÅ‚ do historii polskiego tenisa zarazem jako jeden z najwiÄ™kszych sukcesów, ale i jako niewykorzystana szansa. Fibak, w meczu transmitowanym przez polskÄ… telewizjÄ™, prowadziÅ‚ już 2:1 w setach i 4:1 w czwartej partii z Manuelem Orantesem. Hiszpan zdoÅ‚aÅ‚ jednak odwrócić losy spotkania i to on triumfowaÅ‚ w turnieju po koÅ„cowym zwyciÄ™stwie 5:7, 6:2, 0:6, 7:6 (7:1), 6:1. WÅ›ród przyczyn, które miaÅ‚y zadecydować o niekorzystnej dla Fibaka zmianie przebiegu meczu, wymienia siÄ™ wywiad, którego udzieliÅ‚ przy stanie 4:1 w czwartym secie znany aktor Kirk Douglas, bÄ™dÄ…cy wÅ›ród widzów pojedynku. Douglas stwierdziÅ‚, że Orantes nigdy siÄ™ nie poddaje i nie warto go skreÅ›lać przed koÅ„cem meczu. Wywiad byÅ‚ transmitowany na caÅ‚Ä… halÄ™ i zdaniem niektórych obserwatorów mógÅ‚ zarówno usztywnić Fibaka, jak i dodać skrzydeÅ‚ Orantesowi.

W 1976 Wojciech Fibak z równym powodzeniem graÅ‚ także w deblu. StworzyÅ‚ silnÄ… parÄ™ z Niemcem Karlem Meilerem, z którym wygraÅ‚ turnieje w Monte Carlo i Düsseldorfie, oraz byÅ‚ w dalszych dwóch finaÅ‚ach. Para polsko-niemiecka zajęła 5. miejsce w klasyfikacji WCT (World Championship Tennis), dziÄ™ki czemu mogÅ‚a wystÄ…pić w turnieju finaÅ‚owym tego cyklu w Kansas City. Także ten start zakoÅ„czyÅ‚ siÄ™ sukcesem – w finale Fibak i Meiler pokonali Boba Lutza i Stana Smitha 6:3, 2:6, 3:6, 6:3, 6:4. Fibak odnosiÅ‚ w 1976 sukcesy deblowe także w turniejach spoza cyklu WCT (impreza w Düsseldorfie, gdzie triumfowaÅ‚ z Meilerem, również nie należaÅ‚a do rozgrywek WCT) – wygraÅ‚ w Bournemouth (z McNairem), Teheranie i Madrycie (oba turnieje z Raúlem Ramírezem). Starty Polaka w 1976 przeÅ‚ożyÅ‚y siÄ™ na 8. miejsce w singlu i 7. w deblu w klasyfikacji Grand Prix oraz 14. w singlu i 13. w deblu w klasyfikacji ATP. Fibak zajÄ…Å‚ także 10. miejsce na liÅ›cie pÅ‚ac, z zarobkami nieco ponad 230 tysiÄ™cy dolarów. OtrzymaÅ‚ tytuÅ‚ Newcommer of the Year.

Ustabilizowany w szerokiej czoÅ‚ówce Å›wiatowej, w 1977 Fibak wygraÅ‚ turniej WCT w Monterrey (pokonaÅ‚ w finale Gerulaitisa) i byÅ‚ w finale w Meksyku, a w cyklu Grand Prix okazaÅ‚ siÄ™ najlepszy w Düsseldorfie (w finale z Rayem Moore'em) oraz byÅ‚ w finaÅ‚ach w Wiedniu i Kolonii. ZaliczyÅ‚ pierwszy ćwierćfinaÅ‚ wielkoszlemowy – na French Open ulegÅ‚ dopiero Guillermo Vilasowi. ByÅ‚ także w 1/8 finaÅ‚u Wimbledonu (porażka z Borgiem) i US Open (porażka z Gottfriedem). W grze podwójnej rozpoczÄ…Å‚ wspóÅ‚pracÄ™ z Holendrem Tomem Okkerem, która przeÅ‚ożyÅ‚a siÄ™ na pięć wygranych turniejów WCT (Birmingham, Richmond, Meksyk, Toronto, Rotterdam) i jeden turniej Grand Prix (Sztokholm), a także kolejny udziaÅ‚ w imprezie finaÅ‚owej WCT w Kansas City (3. miejsce, po porażce z Gerulaitisem i PanattÄ… oraz pokonaniu Dibbsa i Barazzuttiego). Ponadto Fibak wygraÅ‚ turniej deblowy Grand Prix South Orange w parze z Australijczykiem Colinem Dibleyem. Z kolei w parze z Kodešem doszedÅ‚ do finaÅ‚u French Open, ulegajÄ…c parze Gottfried i Ramirez. W klasyfikacjach zajÄ…Å‚ w 1977 nastÄ™pujÄ…ce miejsca – 13. w singlu i 11. w deblu (Grand Prix), 13. w singlu (w lipcu 1977 zajmowaÅ‚ najwyższe miejsce w karierze – 10.) i 6. w deblu (ATP).

W 1978 w grze pojedynczej najwiÄ™kszym sukcesem Fibaka byÅ‚o zwyciÄ™stwo w turnieju Grand Prix w Kolonii, gdzie w póÅ‚finale pokonaÅ‚ rozpoczynajÄ…cego wielkÄ… karierÄ™ Johna McEnroe, a w finale Vijaya Amritraja (Hindus skreczowaÅ‚ w drugim secie). Polak byÅ‚ również w finale w Hamburgu (ulegÅ‚ Vilasowi). Na turniejach wielkoszlemowych osiÄ…gaÅ‚ IV rundy (French Open, Wimbledon) i III rundy (US Open, Australian Open). Przede wszystkim byÅ‚ to jednak sezon sukcesów deblowych. Fibak wygraÅ‚ aż dziewięć turniejów – pięć z Okkerem (Houston, Hamburg, Toronto, Woodlands, Sztokholm) i po jednym z Janem Kodešem (Madryt), Víctorem Peccim (Louisville), Johnem McEnroe (Bazylea) i Kimem Warwickiem (Australian Open). WygrywajÄ…c mistrzostwa Australii w Melbourne – w finale 7:6, 7:5 z Paulem Kronkiem i Cliffem Letcherem – zostaÅ‚ drugim Polakiem po Jadwidze JÄ™drzejowskiej z tytuÅ‚em wielkoszlemowym. W klasyfikacji Grand Prix Fibak zajÄ…Å‚ 14. miejsce w singlu i 1. w deblu, na liÅ›cie ATP byÅ‚ 21. w singlu i 3. w deblu. Para Fibak-Okker zajęła 2. miejsce w klasyfikacji WCT i ponownie wystÄ…piÅ‚a w turnieju finaÅ‚owym cyklu, zdobywajÄ…c w Kansas City tytuÅ‚ mistrzów Å›wiata.

W sezonie 1979 Wojciech Fibak wygraÅ‚ dwa turnieje singlowe (Denver i Stuttgart) oraz byÅ‚ w finaÅ‚ach w Monachium, Wiedniu i Kolonii. W 1/8 finaÅ‚u French Open ulegÅ‚ w piÄ™ciu setach Eddiemu Dibbsowi. Na konto sukcesów zapisaÅ‚ także kolejne cztery tytuÅ‚y deblowe, wszystkie w parze z Okkerem – Filadelfia, Memphis, Stuttgart, Monachium. ZostaÅ‚ sklasyfikowany na 12. miejscu w singlu i 6. miejscu w deblu (Grand Prix) oraz 15. miejscu w singlu i 11. miejscu w deblu (ATP).

Rok 1980 byÅ‚ ponownie sezonem znaczÄ…cych sukcesów Fibaka. Polak byÅ‚ w trzech ćwierćfinaÅ‚ach wielkoszlemowych – w Paryżu przegraÅ‚ z Gerulaitisem, w Londynie zrewanżowaÅ‚ siÄ™ Gerulaitisowi, pokonaÅ‚ też Marka Edmondsona i Johana Krieka, przegraÅ‚ z Brianem Gottfriedem, w Nowym Jorku pokonaÅ‚ Vilasa, a przegraÅ‚ z Kriekiem (w piÄ™ciu setach, ostatni zakoÅ„czony tie-breakiem). Te wyniki oraz trzy wygrane turniejowe (Dayton, Nowy Orlean, São Paulo) i jeden finaÅ‚ (Stuttgart, korty ziemne) sprawiÅ‚y, że na listach czasopism fachowych "World Tennis Magazine" i "L'Equipe" zajmowaÅ‚ 10. miejsce. Nieco niżej byÅ‚ w klasyfikacjach ATP (14.) i Grand Prix (15.) WygraÅ‚ również turnieje deblowe w Birmingham (z Okkerem) i w Stuttgarcie (z Tomášem Šmídem).

Na turnieju w Filadelfii w 1981 odniósÅ‚ pierwsze w karierze zwyciÄ™stwo nad Amerykaninem Connorsem (doszedÅ‚ do finaÅ‚u, gdzie ulegÅ‚ Roscoe Tannerowi). WygraÅ‚ turniej w szwajcarskim Gstaad, po finaÅ‚owym zwyciÄ™stwie nad Yannickiem Noah. Connors zrewanżowaÅ‚ siÄ™ Fibakowi w 1/8 finaÅ‚u Wimbledonu, Polak osiÄ…gnÄ…Å‚ tÄ™ samÄ… rundÄ™ na kortach im. Rolanda Garrosa, gdzie przegraÅ‚ z Peccim. W 1982 wygraÅ‚ trzy ostatnie turnieje (Amsterdam, Chicago, halowa impreza w Paryżu) oraz byÅ‚ w finaÅ‚ach w Neapolu i Dortmundzie, a w 1983 zaliczyÅ‚ ostatni finaÅ‚ singlowy – w Bazylei (skreczowaÅ‚ w meczu finaÅ‚owym z Gerulaitisem). WygrywaÅ‚ nadal turnieje w grze podwójnej, chociaż na poczÄ…tku lat 80. nieco ograniczyÅ‚ wystÄ™py deblowe. ZajmowaÅ‚ siÄ™ wówczas wprowadzaniem w Å›wiat tenisistów zawodowych Czecha Ivana Lendla.

W latach 1982-1987 wygraÅ‚ trzynaÅ›cie turniejów deblowych, majÄ…c za partnerów m.in. Kevina Currena, Borisa Beckera, Sandy Mayera. W 1987 odniósÅ‚ dwa ostatnie zwyciÄ™stwa turniejowe – w Hilversum (w parze z Miloslavem MečíÅ™em) i Tuluzie (z Michielem Schapersem). Wobec coraz sÅ‚abszych wyników w singlu zdecydowaÅ‚ siÄ™ na zakoÅ„czenie kariery w 1988. Ostatni wystÄ™p turniejowy Fibaka miaÅ‚ miejsce w lutym 1988 w Rotterdamie – w singlu odpadÅ‚ w II rundzie z Milanem Šrejberem, w deblu, w parze z Schapersem, w I rundzie z Edbergiem i Lecontem.

Działalność po zakończeniu kariery

Zarobki zawodowe Fibaka wyniosÅ‚y 2 725 403 USD. ZajÄ™ty przez wiÄ™kszÄ… część roku startami turniejowymi Fibak ograniczyÅ‚ po 1979 wystÄ™py w Pucharze Davisa. W 1984 po piÄ™ciu latach przerwy zagraÅ‚ w reprezentacji przeciwko Grecji i Izraelowi. W 1990 objÄ…Å‚ funkcjÄ™ kapitana w Pucharze Davisa i jeszcze dwukrotnie wystawiÅ‚ samego siebie do gry w deblu – w meczu z NorwegiÄ… w 1990 i WÄ™grami w 1992. W 1990 poprowadziÅ‚ ekipÄ™ do awansu do grupy I Pucharu Davisa (odpowiednik II ligi, po Grupie Åšwiatowej), ale po porażce z WÄ™grami dwa lata później zrezygnowaÅ‚ z pracy. ZespóÅ‚ polski, już pod kierownictwem Adama Królaka, przegraÅ‚ w 1992 także z NorwegiÄ… i spadÅ‚ do grupy II Pucharu Davisa.

W latach 90. Fibak peÅ‚niÅ‚ również funkcjÄ™ prezesa Polskiego ZwiÄ…zku Tenisowego. Prawdopodobnie najważniejszÄ… jego zasÅ‚ugÄ… dla polskiego tenisa jest popularyzacja dyscypliny, niemal nieobecnej w szerokim odbiorze w okresie powojennym. Dostrzeżony przez kibiców Fibak wielokrotnie zajmowaÅ‚ miejsca w czoÅ‚owej dziesiÄ…tce Plebiscytu "PrzeglÄ…du Sportowego" (w 1976 byÅ‚ 3., przegrywajÄ…c jedynie z mistrzami olimpijskimi IrenÄ… SzewiÅ„skÄ… i Jackiem WszoÅ‚Ä…). Tenis Wojciecha Fibaka byÅ‚ urozmaicony. PraworÄ™czny, skuteczny woleista, dysponowaÅ‚ bogatym wachlarzem uderzeÅ„, wyróżniaÅ‚ siÄ™ dobrÄ… pracÄ… nóg. Ze wzglÄ™du na styl gry byÅ‚ chÄ™tnie zapraszany do turniejów pokazowych, już w 1975 zostaÅ‚ wybrany przez Connorsa na partnera do telewizyjnego meczu pokazowego.

Obecny jest stale na najważniejszych polskich turniejach. Po zakoÅ„czeniu kariery osiadÅ‚ w Monte Carlo (od kwietnia 1989 peÅ‚niÅ‚ funkcjÄ™ konsula honorowego RP w Monako) i startowaÅ‚ w Polsce w Å›wiatowych igrzyskach Polonii. Po zakoÅ„czeniu czynnego uprawiania sportu zajÄ…Å‚ siÄ™ także – wykorzystujÄ…c kapitaÅ‚ zdobyty na kortach – dziaÅ‚alnoÅ›ciÄ… biznesowÄ…. StworzyÅ‚ Fibak Investment Group, byÅ‚ m.in. generalnym przedstawicielem na PolskÄ™ koncernu Volvo i wydawcÄ… szeregu polskich czasopism, m.in. "Dziennika ÅšlÄ…skiego", "Sportu", "Gazety PoznaÅ„skiej", "Expressu Wieczornego". Znany jako kolekcjoner dzieÅ‚ sztuki (tÄ… pasjÄ… zaraziÅ‚ także Johna McEnroe czy Steffi Graf – zwÅ‚aszcza malarstwa polskiego poczÄ…tku XX wieku, stworzyÅ‚ galeriÄ™ polskiego malarstwa z siedzibÄ… w Warszawie. Ma dwie dorosÅ‚e córki z pierwszego małżeÅ„stwa. Po rozwodzie z pierwszÄ… żonÄ…, ożeniÅ‚ siÄ™ w 2000 roku z o wiele mÅ‚odszÄ… od niego OlgÄ… SieniawskÄ…, z którÄ… ma jednÄ… córkÄ™. Drugie małżeÅ„stwo Fibaka zakoÅ„czyÅ‚o siÄ™ rozwodem w 2014 roku.

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010.

Publikacje

W 1978 Fibak wspólnie z dziennikarzem StanisÅ‚awem Garczarczykiem opublikowaÅ‚ książkÄ™ Grajmy w tenisa. W 1990 Daniel Passent opublikowaÅ‚ popularnÄ… biografiÄ™ tenisisty To jest moja gra (wyd. "Krajowa Agencja Wydawnicza"). W 2004 r. wydawnictwo "Axel Springer Polska" opublikowaÅ‚o książkÄ™ autorstwa Wojciecha Fibaka i Ewy WÄ…sikowskiej-TomczyÅ„skiej Moja prawdziwa historia (wspóÅ‚wydanej ze wspomnieniami Jadwigi KaczyÅ„skiej). Jeden z rozdziaÅ‚ów poÅ›wiÄ™ciÅ‚ Wojciechowi Fibakowi w wydanej w 2004 roku Cezary Gurjew w książce Gwiazdy na Antenie. Fibak jest autorem artykuÅ‚ów w pismach sportowych, gdzie komentuje bieżące wydarzenia tenisowe.

ŹródÅ‚o: Wikipedia

Powrót