Wojciech "KAJTEK" Zabłocki

Wojciech ZabÅ‚ocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie, zm. 5 grudnia 2020) – polski architekt, szermierz (olimpijczyk), wychowanek wÄ™gierskiego szablisty Jánosa Keveya, znawca architektury sportowej, wykÅ‚adowca w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury WSEiZ w Warszawie. Mąż aktorki, Aliny Janowskiej oraz ojciec poety i reżysera, MichaÅ‚a ZabÅ‚ockiego.

Specjalista szabli, braÅ‚ udziaÅ‚ w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobyÅ‚ trzy medale – dwa srebrne i brÄ…zowy. ZdobyÅ‚ dziewięć medali mistrzostw Å›wiata, a także pięć tytuÅ‚ów mistrza Polski. W 1953 zostaÅ‚ indywidualnym mistrzem Å›wiata juniorów. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentowaÅ‚ kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.

Starty olimpijskie:

• Helsinki 1952 – w drużynie zajÄ…Å‚ dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadÅ‚ w ćwierćfinaÅ‚owych walkach grupowych
• Melbourne 1956 – w drużynie zdobyÅ‚ srebrny medal, indywidualnie zajÄ…Å‚ 6. miejsce
• Rzym 1960 – w drużynie zdobyÅ‚ srebrny medal, indywidualnie zajÄ…Å‚ 5. miejsce
• Tokio 1964 – w drużynie zdobyÅ‚ medal brÄ…zowy, nie startowaÅ‚ indywidualnie

Starty w mistrzostwach świata:

• 1953 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1954 – 2. miejsce (drużynowo)
• 1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
• 1957 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1958 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1959 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
• 1962 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1963 – 1. miejsce (drużynowo)

Życie pozasportowe

Niezależnie od kariery sportowej pracowaÅ‚ zawodowo jako architekt. W 1954 ukoÅ„czyÅ‚ studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 zostaÅ‚ czÅ‚onkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obroniÅ‚ doktorat, a w 1980 habilitowaÅ‚ siÄ™. ZajmowaÅ‚ siÄ™ przede wszystkim budownictwem sportowym (niektóre jego projekty to m.in. sala gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, OÅ›rodek PrzygotowaÅ„ Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, oÅ›rodek sportowy w PuÅ‚awach, oÅ›rodek sportowy w Aleppo), jest także twórcÄ… m.in. Pomnika PowstaÅ„ców ÅšlÄ…skich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).

ByÅ‚ wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 zostaÅ‚ odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu. 29 maja 2011 za wspaniaÅ‚Ä… karierÄ™ sportowÄ…, olbrzymiÄ… charyzmÄ™ w dziaÅ‚aniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piÄ™kno zaklÄ™te w Jego architekturze zostaÅ‚ uhonorowany Orderem Ecce Homo.

PiÄ™ciokrotnie otrzymaÅ‚ zÅ‚oty Medal „Za Wybitne OsiÄ…gniÄ™cia Sportowe”, byÅ‚ laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazÅ‚ siÄ™ na szóstym miejscu Plebiscytu „PrzeglÄ…du Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 byÅ‚ w tej klasyfikacji dziesiÄ…ty, a w 1955 – siódmy.

Autor książek, m.in.:

• Z workiem szermierczym po Å›wiecie (1962)
• Podróże z szablÄ… (1965)
• Piórkiem i szablÄ… (1982)
• Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
• CiÄ™cia prawdziwÄ… szablÄ… (1989)
• Polskie sztuki walki. Miecz oburÄ™czny i szabla husarska (2001)
• WalczÄ™ wiÄ™c jestem (2006)
• Architektura (2007)
• Szable Å›wiata (2011)

W latach 1982–1985 wystawiaÅ‚ swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku.

W 1987 braÅ‚ udziaÅ‚ w realizacji serialu dokumentalnego pt. BiaÅ‚a broÅ„, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których braÅ‚ udziaÅ‚ razem ze swoim synem, MichaÅ‚em.

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku.

ŹródÅ‚o: Wikipedia