Włodzimierz Lubański
17.10.2007
Edycja 2007 >>

WÅ‚odzimierz Leonard LubaÅ„ski (ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach) – polski piÅ‚karz wystÄ™pujÄ…cy na pozycji Å›rodkowego napastnika, przez wiele lat zwiÄ…zany z klubem piÅ‚karskim Górnik Zabrze, wielokrotny reprezentant Polski, mistrz olimpijski (w oficjalnych spotkaniach w reprezentacji Polski rozegraÅ‚ 75 spotkaÅ„, strzeliÅ‚ 48 goli). Trener i menedżer piÅ‚karski.

WÅ‚odzimierz LubaÅ„ski zaczynaÅ‚ karierÄ™ w GZKS SoÅ›nica Gliwice (1957-1958), gdzie jego ojciec WÅ‚adysÅ‚aw, sekretarz partii PZPR w kopalni SoÅ›nica, byÅ‚ prezesem. NastÄ™pnie graÅ‚ w GKS Gliwice (1958-1962), a w 15 roku życia, w 1962 r. zostaÅ‚ piÅ‚karzem zabrzaÅ„skiego Górnika. DebiutowaÅ‚ w pierwszej lidze w meczu z ArkoniÄ… Szczecin. GraÅ‚ tam u boku takich piÅ‚karzy jak Ernest Pohl i Stefan Florenski. Z tym klubem byÅ‚ siedmiokrotnie mistrzem Polski, a szeÅ›ciokrotnie zdobyÅ‚ Puchar Polski. Cztery razy byÅ‚ królem strzelców polskiej ligi. Dwukrotnie (1969, 1970) wybrany PiÅ‚karzem Roku, zdobywca ZÅ‚otych Butów w 1972 r.

W 1970 roku dotarÅ‚ z drużynÄ… do finaÅ‚u Pucharu Zdobywców Pucharów (najlepszy wynik polskiego klubu w dziejach), gdzie Górnik przegraÅ‚ z Manchesterem City. Do historii przeszedÅ‚ zwÅ‚aszcza dramatyczny póÅ‚finaÅ‚ z AS Roma, nierozstrzygniÄ™ty mimo rozegrania trzeciego meczu i dogrywki, w którym o awansie decydowaÅ‚ rzut monetÄ…. LubaÅ„ski, z siedmioma strzelonymi bramkami, byÅ‚ najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju.

Od 1975 wystÄ™powaÅ‚ w belgijskim klubie KSC Lokeren, przez 7 sezonów. RozegraÅ‚ tam 196 meczów i zdobyÅ‚ 82 bramki[1]. W 1981 doszedÅ‚ razem z drużynÄ… do ćwierćfinaÅ‚u pucharu UEFA oraz do póÅ‚finaÅ‚u Pucharu Belgii, przegranego ze Standardem Liege. W 1983 r., grajÄ…c we francuskim Valenciennes FC, gdzie trenerem byÅ‚ jego byÅ‚y kolega klubowy, Erwin Wilczek, zostaÅ‚ królem strzelców II ligi francuskiej. KarierÄ™ skoÅ„czyÅ‚ w 1986 r. w klubie K.R.C. Mechelen.

Reprezentacja

W 1961 r. zostaÅ‚ powoÅ‚any do kadry narodowej juniorów. W reprezentacji seniorów zadebiutowaÅ‚ – razem z Zygfrydem SzoÅ‚tysikiem – niedÅ‚ugo później, 4 wrzeÅ›nia 1963 w Szczecinie, jako najmÅ‚odszy do dziÅ› debiutant w historii (strzeliÅ‚ gola w wygranym 9:0 meczu z NorwegiÄ…). Z reprezentacjÄ… zdobyÅ‚ na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 roku zÅ‚oty medal olimpijski jako kapitan drużyny.

W eliminacjach do Mistrzostw Åšwiata 1974 w wygranym 2:0 meczu z AngliÄ… w Chorzowie zdobyÅ‚ gola, ale doznaÅ‚ groźnego urazu kolana (po faulu Roya McFarlanda), który wykluczyÅ‚ go z wystÄ™pu w mistrzostwach. O powrót do sportu walczyÅ‚ przez dwa lata, w kadrze pojawiÅ‚ siÄ™ dopiero w 1976 r. W 1978 r. braÅ‚ udziaÅ‚ w Mistrzostwach Åšwiata w Argentynie, gdzie polska kadra zajęła 5.-6. miejsce.

W reprezentacji po raz ostatni wystÄ…piÅ‚ w 1980 r. w towarzyskim spotkaniu z CzechosÅ‚owacjÄ… w Chorzowie; w 75. wystÄ™pie zdobyÅ‚ swojego 48. gola – co jest do dzisiaj rekordem kraju (w czasie, gdy mecz byÅ‚ rozgrywany, bramka ta uznawana byÅ‚a za pięćdziesiÄ…tÄ…, ale potem w wyniku skreÅ›lenia z listy oficjalnych meczów reprezentacji niektórych spotkaÅ„ z reprezentacjami olimpijskimi, liczbÄ™ tÄ™ zweryfikowano).

Siódmy piÅ‚karz Europy w ankiecie „France Football” w 1972 r. Dwukrotnie wystÄ…piÅ‚ w zespole gwiazd (podczas benefisu Jaszyna i meczu Europa-Ameryka PoÅ‚udniowa). W 1978 r. otrzymaÅ‚ nagrodÄ™ Fair play UNESCO za zachowanie w meczu eliminacyjnym mistrzostw Å›wiata z DaniÄ…, kiedy to majÄ…c szansÄ™ na zdobycie bramki zrezygnowaÅ‚ ze strzaÅ‚u i przeskoczyÅ‚ nad duÅ„skim bramkarzem, aby nie narazić go na kontuzjÄ™. W 2003 roku zostaÅ‚ uznany za najlepszego polskiego piÅ‚karza 50-lecia UEFA (w meczach pucharowych zdobyÅ‚ 31 goli).

Po zakończeniu kariery

Po zakoÅ„czeniu kariery piÅ‚karskiej zostaÅ‚ w Belgii, gdzie mieszka do dziÅ›. UkoÅ„czyÅ‚ belgijskÄ… szkoÅ‚Ä™ trenerskÄ… i przez kilka lat szkoliÅ‚ mÅ‚odzież w Mechelen. W 1990 r. zaÅ‚ożyÅ‚ firmÄ™ „LubaÅ„ski Sport-Management”, a od 1994 ma menadżerskÄ… licencjÄ™ FIFA. Obecnie jest menedżerem sportowym i drugim trenerem Lokeren. Komentuje także mecze polskiej reprezentacji w telewizji. ByÅ‚ jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela. Przez jakiÅ› czas prowadziÅ‚ także kawiarniÄ™.

Zna sześć jÄ™zyków obcych: rosyjski, czeski, niderlandzki, francuski, niemiecki i angielski oraz nieco serbski. W życiu prywatnym jest mężem Grażyny LubaÅ„skiej i ojcem dwojga dzieci, syna MichaÅ‚a i córki MaÅ‚gorzaty. Jest kolekcjonerem win i miÅ‚oÅ›nikiem malarstwa polskiego, zwÅ‚aszcza Piotra MichaÅ‚owskiego.

Powstało o nim kilka książek, m.in. Ja, Lubański Krzysztofa Wyrzykowskiego (1990), Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Słowińskiego (2008).

Za wybitne zasługi dla rozwoju sportu polskiego został w 1997 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010.

20 sierpnia 2012 zostaÅ‚ wyróżniony tytuÅ‚em Honorowego Obywatela Miasta Zabrze[6]

Ciekawostki

W 1967 roku byÅ‚ pierwszym Polakiem który znalazÅ‚ siÄ™ w rankingu plebiscytu France Football na najlepszego piÅ‚karza Europy zajÄ…Å‚ wtedy 16 miejsce, ogólnie znalazÅ‚ siÄ™ tam jeszcze 3 razy, w 1969 ( 23 miejsce), 1972 (7 miejsce), 1973 (17 miejsce). W 1970 po finale Pucharu Zdobywców Pucharów do klubu z Zabrza zgÅ‚osili siÄ™ przedstawiciele Realu Madryt z ofertÄ… kupna LubaÅ„skiego za rekordowe jak owe czasy 1.000.000 $ jednak mimo intratnej propozycji na transfer nie zgodziÅ‚ siÄ™ Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

ŹródÅ‚o: Wikipedia

Powrót