Tadeusz Mytnik

Tadeusz Mytnik (ur. 13 sierpnia 1949 w Nowicach) - kolarz szosowy i torowy, podoficer Marynarki Wojennej, srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista szosowych mistrzostw świata, wielokrotny mistrz Polski oraz zwycięzca Tour de Pologne, specjalista w szosowej indywidualnej jeździe na czas.

UkoÅ„czyÅ‚ Technikum Budowy OkrÄ™tów w Gdyni. Kolarstwo zaczÄ…Å‚ uprawiać w klubie Karolina Jaworzyna ÅšlÄ…ska w 1965 pod okiem trenera Henryka CacaÅ‚y. Po powoÅ‚aniu do sÅ‚użby wojskowej w Marynarce Wojennej w 1969 byÅ‚ zawodnikiem WKS Flota Gdynia, gdzie trenowaÅ‚ go Jerzy Pancek. W 1971 miaÅ‚ groźny wypadek (zderzenie z motocyklem), po którym odwieziono go do szpitala, przebywajÄ…c nastÄ™pnie dÅ‚ugÄ…, oÅ›mio miesiÄ™cznÄ… rehabilitacjÄ™. W peletonie znany byÅ‚ ze swojej zawziÄ™toÅ›ci i twardego charakteru oraz humoru i koleżeÅ„stwa, pomagajÄ…c czÄ™sto swoim kolegom w kÅ‚opotach na trasie. Swoje nieliczne porażki - z uÅ›miechem - tÅ‚umaczyÅ‚ tym, że urodziÅ‚ siÄ™ trzynastego. Przez swoich najbliższych kolegów z peletonu nazywany przydomkiem „Tony”.

NajwiÄ™ksze sukcesy miÄ™dzynarodowe odniósÅ‚ w szosowym wyÅ›cigu drużynowym, bÄ™dÄ…c ze swoimi umiejÄ™tnoÅ›ciami jazdy na czas, gÅ‚ównym filarem zespoÅ‚u. W tej konkurencji dwukrotnie zwyciężaÅ‚ na mistrzostwach Å›wiata w Barcelonie w 1973 oraz rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach Å›wiata w Yvoir. Na MÅš w 1973 Polacy wystÄ…pili w skÅ‚adzie: Tadeusz Mytnik, Lucjan Lis, StanisÅ‚aw Szozda i Ryszard Szurkowski, a w 1975 partnerowali mu MieczysÅ‚aw Nowick i, Ryszard Szurkowski i StanisÅ‚aw Szozda. W tej samej konkurencji zdobyÅ‚ też srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 oraz brÄ…zowy na mistrzostwach Å›wiata w San Cristóbal w 1977. Ponadto w tej konkurencji byÅ‚ siódmy na MÅš w Montrealu w 1974 i czwarty na MÅš w Nürburgu w 1978, ale w tym ostatnim wystÄ™pie polska drużyna zostaÅ‚a zdyskwalifikowana po kontroli dopingowej. PiÄ™ciokrotnie startowaÅ‚ w wyÅ›cigu indywidualnym na mistrzostwach Å›wiata, ale bez sukcesów: 84. miejsce na MÅš w Mendrisio w 1971, w nastÄ™pnym roku nie ukoÅ„czyÅ‚ rywalizacji na MÅš w Barcelonie, 32. miejsce na MÅš w Yvoir w 1975, 45. miejsce na MÅš w San Cristóbal w 1977 oraz 53. miejsce na MÅš w Nürburgu w 1978.

W mistrzostwach Polski zdominowaÅ‚ przede wszystkim indywidualnÄ… jazdÄ™ na czas, zdobywajÄ…c oÅ›miokrotnie zÅ‚ote medale (1971, 1972, 1973, 1974, 1978, 1979, 1980 i 1982) oraz srebrny w 1984. ByÅ‚ też dwukrotnie mistrzem Polski w wyÅ›cigu parami (1976 - z Tadeuszem Wojtasem i 1977 - z BronisÅ‚awem Ebelem) oraz brÄ…zowym medalistÄ… w tej konkurencji w 1979 - z Tadeuszem Krawczykiem, dwukrotnie wicemistrzem Polski w szosowym wyÅ›cigu drużynowym w 1977 (wspólnie z Józefem KoÅ‚opajÅ‚o, BronisÅ‚awem Ebelem i Henrykiem Charuckim) oraz w 1978 (wspólnie z BronisÅ‚awem Ebelem, Zbigniewem PiÄ™tÄ… i ZdzisÅ‚awem ObiegaÅ‚Ä…) oraz dwukrotnie brÄ…zowym medalistÄ… w tej konkurencji w 1976 i 1980 (wspólnie z Andrzejem DróżkÄ…, Andrzejem Serediukiem i Arturem SpÅ‚awskim) reprezentujÄ…c barwy WKS Flota Gdynia.

SzeÅ›ciokrotnie startowaÅ‚ w WyÅ›cigu Pokoju (1974 - 6. miejsce (wygraÅ‚ prolog oraz przez sześć etapów byÅ‚ liderem wyÅ›cigu), 1975 - 10. miejsce (wygrana jazda na czas), 1976 - 5. miejsce (wygrana jazda na czas), 1977 – 3. miejsce, 1979 – 14. miejsce i 1981 – 22. miejsce). Ponadto wygraÅ‚ w 1975 Tour de Pologne, a także prolog i jazdÄ™ na czas, w 1972 byÅ‚ drugi, wygrywajÄ…c jazdÄ™ na czas, w 1973 trzeci, jeszcze raz wygrywajÄ…c w nim jazdÄ™ indywidualnÄ… na czas.

PróbowaÅ‚ swoich kolarskich umiejÄ™tnoÅ›ci również na torze, przede wszystkim w indywidualnym wyÅ›cigu na 4000 m na dochodzenie. ZostaÅ‚ w nim mistrzem Polski w 1973 i wicemistrzem w 1972, kiedy to przegraÅ‚ w finale z MieczysÅ‚awem Nowickim.

W swojej karierze uczestniczył w wielu szosowych wyścigach krajowych i zagranicznych, zajmując w nich czołowe pozycje:
- 1971 – 2. miejsce w BaÅ‚tyckim WyÅ›cigu Przyjaźni;
- 1974 – 2. miejsce w wyÅ›cigu Tour du Vaucluse; 2. miejsce w wyÅ›cigu Tour de Bretagne; 2. miejsce w wyÅ›cigu Vuelta a Toledo i 3. miejsce w wyÅ›cigu Giro del Bergamasco;
- 1975 – 3. miejsce w wyÅ›cigu DookoÅ‚a Szkocji;
- 1976 – 2. miejsce w wyÅ›cigu Tour du Vaucluse i 2. miejsce w wyÅ›cigu DookoÅ‚a BuÅ‚garii;
- 1977 – 3. miejsce w wyÅ›cigu Tour du Vaucluse.

BraÅ‚ również udziaÅ‚ w wyÅ›cigach z kolarzami zawodowymi. Podczas pierwszej z nimi konfrontacji, do jakiej doszÅ‚o w wyÅ›cigu Paryż – Nicea, w marcu w 1974, zajÄ…Å‚ w nim 61. miejsce.

Jest ZasÅ‚użonym Mistrzem Sportu, odznaczanym szeÅ›ciokrotnie ZÅ‚otym Medalem za Wybitne OsiÄ…gniÄ™cia Sportowe oraz dwukrotnie srebrnym. W 2010 odznaczony zostaÅ‚ przez prezydenta BronisÅ‚awa Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto jest honorowym czÅ‚onkiem macierzystego klubu MKS Karolina Jaworzyna ÅšlÄ…ska, którego uhonorowano zÅ‚otÄ… odznakÄ… „ZasÅ‚użony dla MKS Karolina”.

Po zakoÅ„czeniu w 1988 czynnej kariery zawodniczej prowadzi w Gdyni sklep rowerowy z serwisem oraz jest organizatorem wyÅ›cigów kolarskich. Ponadto jest prezesem sekcji kolarskiej swojego macierzystego klubu WKS Flota Gdynia, którego barwy swego czasu reprezentowaÅ‚.

ŹródÅ‚o: Wikipedia