Leszek Drogosz

Leszek Melchior Drogosz (ur. 6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 wrzeÅ›nia 2012 tamże) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brÄ…zowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.

Pierwsze treningi bokserskie rozpoczÄ…Å‚ w 1948 roku. Dwa lata później zostaÅ‚ w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej. W wieku 19 lat zadebiutowaÅ‚ w barwach narodowych podczas miÄ™dzypaÅ„stwowego meczu w Budapeszcie pomiÄ™dzy reprezentacjÄ… Polski B a WÄ™grami. W nagrodÄ™ za dobrÄ… postawÄ™ w walce z doÅ›wiadczonym SolyomÄ… otrzymaÅ‚ dzieÅ‚a WÅ‚odzimierza Lenina i Karola Marksa.

W 1953 roku reprezentowaÅ‚ PolskÄ™ podczas mistrzostw Europy w Warszawie. WalczyÅ‚ w wadze lekkopóÅ‚Å›redniej – w pierwszym starciu pokonaÅ‚ po zaciÄ™tej walce Wiktora Miednowa, nastÄ™pnie zwyciężyÅ‚ Belga Marcela van der Keere i Rumuna Francisca Ambrusa. W finale wygraÅ‚ z Terrym Milliganem, zdobywajÄ…c zÅ‚oty medal. Sukces ten powtórzyÅ‚ dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi zostaÅ‚ mistrzem kontynentu, pokonujÄ…c w decydujÄ…cej walce WÄ™gra Pala Budaiego. Swój trzeci zÅ‚oty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze póÅ‚Å›redniej, wywalczyÅ‚ w 1959 roku w Lucernie. W póÅ‚finale zwyciężyÅ‚ Bruno Guse, zaÅ› w pojedynku finaÅ‚owym wygraÅ‚ z Carmelo Bossim.

Drogosz trzykrotnie reprezentowaÅ‚ PolskÄ™ podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarÅ‚ do ćwierćfinaÅ‚u, w którym przegraÅ‚ z późniejszym finalistÄ…, WÅ‚ochem Sergio Caprarim. Cztery lata później w Melbourne przegraÅ‚ w pierwszej walce z Wladimirem Jengibarjanem. W 1960 roku wywalczyÅ‚ w Rzymie brÄ…zowy medal olimpijski w wadze póÅ‚Å›redniej, przegrywajÄ…c w póÅ‚finale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem.

W swojej karierze reprezentowaÅ‚ barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa, z którÄ… trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobyÅ‚ drużynowe mistrzostwo Polski, ŁTS ŁabÄ™dy i BÅ‚Ä™kitnych Kielce. Ponadto osiem razy wywalczyÅ‚ tytuÅ‚ indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopóÅ‚Å›rednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga Å›rednia).

W latach 1952–1960 wystÄ…piÅ‚ 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywajÄ…c 31 razy i dwa razy przegrywajÄ…c. W karierze pięściarskiej stoczyÅ‚ 377 walk, z których wygraÅ‚ 363 i przegraÅ‚ 14. Po jej zakoÅ„czeniu byÅ‚ trenerem BÅ‚Ä™kitnych Kielce i Igloopolu DÄ™bica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener BÅ‚Ä™kitnych Kielce.

W latach 1952–1956 należaÅ‚ do ZMP, a od 1956 roku należaÅ‚ do PZPR. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz byÅ‚ radnym kieleckiej rady miasta.

ZwyciÄ™zca (nadzwyczajnego, gdyż odbytego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „PrzeglÄ…du Sportowego” w 1953. W 1954 roku otrzymaÅ‚ tytuÅ‚ ZasÅ‚użonego Mistrza Sportu, zaÅ› w 1996 ZasÅ‚użonego DziaÅ‚acza Kultury Fizycznej. Odznaczony ZÅ‚otym Krzyżem ZasÅ‚ugi (1953), Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001)[15] Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem 30-lecia Polski Ludowej. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – zostaÅ‚ wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „SÅ‚owa Ludu”. Na poczÄ…tku 2001 roku zajÄ…Å‚ pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku. Jego brat, Henryk, byÅ‚ motocyklistÄ….

Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na Cmentarzu Nowym w Kielcach.

Kariera aktorska

Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczÄ…Å‚ wystÄ™pować w filmach. ZadebiutowaÅ‚ w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagraÅ‚ pięściarza Jacka Walczaka. WystÄ…piÅ‚ także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. ZagraÅ‚ również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu.

ŹródÅ‚o: Wikipedia