Kazimierz Deyna
27.10.2001
Edycja 2001 >>

Kazimierz Deyna wymowa i (ur. 23 października 1947 w Starogardzie GdaÅ„skim, zm. 1 wrzeÅ›nia 1989 w San Diego) – polski piÅ‚karz, oficer (w stopniu porucznika) ludowego Wojska Polskiego. WystÄ™powaÅ‚ w reprezentacji Polski w latach 1968–1978, byÅ‚ jej kapitanem w latach 1973–1978. Król strzelców Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972.

Podstawy edukacji piÅ‚karskiej zdobyÅ‚ w nieistniejÄ…cym już klubie WÅ‚ókniarz Starogard GdaÅ„ski, nastÄ™pnie trafiÅ‚ do kadry GdaÅ„skiego OkrÄ™gowego ZwiÄ…zku PiÅ‚ki Nożnej, a później do reprezentacji Polski juniorów. KarierÄ™ kontynuowaÅ‚ w Łodzi, Warszawie i Manchesterze, aby u schyÅ‚ku piÅ‚karskiej kariery osiąść w San Diego.

Zginął w wypadku samochodowym na międzystanowej drodze nr 15 w San Diego, w drodze powrotnej do domu. Pochowany został na El Camino Memorial Park w San Diego. W maju 2012 roku jego prochy przywiezione zostały do Polski. 6 czerwca 2012 został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu wojskowym na Powązkach, a w Warszawie przy stadionie Legii odsłonięto jego pomnik.

Przez analityków sportu uważany jest za jednego z najlepszych polskich piÅ‚karzy w historii[5]. Najlepszy piÅ‚karz polski XX wieku wedÅ‚ug tygodnika PiÅ‚ka Nożna.

UrodziÅ‚ siÄ™ 23 października 1947 roku, w rodzinie Jadwigi z domu Sprengel[6] (ur. 29 kwietnia 1917, zm. 6 marca 1981) i Franciszka (ur. 28 października 1911 w Osieku, zm. 18 lutego 1976) Deynów, zamieszkaÅ‚ych w Starogardzie GdaÅ„skim przy ulicy Lubichowskiej 86. Ojciec pracowaÅ‚ na stanowisku robotniczym w Starogardzkiej SpóÅ‚dzielni Mleczarskiej. Matka zajmowaÅ‚a siÄ™ domem i wychowaniem licznego potomstwa. Kazimierz byÅ‚ piÄ…tym dzieckiem w rodzinie Deynów, nie liczÄ…c Wandy – siostrzenicy Franciszka, której rodzice zmarli podczas II wojny Å›wiatowej. PrzyszÅ‚y piÅ‚karz miaÅ‚ oÅ›mioro rodzeÅ„stwa: IrenÄ™, Henryka, Franciszka, TeresÄ™, ElżbietÄ™, MariÄ™, JadwigÄ™ i BarbarÄ™ oraz przybranÄ… siostrÄ™ WandÄ™. Najstarsi: Irena, Henryk, Franciszek i Wanda urodzili siÄ™ w latach wojny, pozostaÅ‚a szóstka przyszÅ‚a na Å›wiat po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej.

EdukacjÄ™ rozpoczÄ…Å‚ w Szkole Podstawowej nr 4 im. Juliusza SÅ‚owackiego mieszczÄ…cej siÄ™ przy ulicy Warszawskiej. Po ukoÅ„czeniu siedmioletniej szkoÅ‚y podstawowej uczyÅ‚ siÄ™ w Zasadniczej Szkole Zawodowej przy ZakÅ‚adach Obuwniczych Neptun, gdzie przygotowywany byÅ‚ do zawodu elektryka. Po zakoÅ„czeniu edukacji podjÄ…Å‚ pracÄ™ w charakterze modelarza w tym samym zakÅ‚adzie, w którym odbywaÅ‚ praktykÄ™ zawodow].

Zainteresowanie sportem zaszczepili Kazimierzowi bracia i siostra Teresa. Starszy brat, Henryk, graÅ‚ z powodzeniem w piÅ‚kÄ™ nożnÄ… w miejscowym WÅ‚ókniarzu, a mÅ‚odszy, Franciszek, byÅ‚ zawodnikiem najstarszego klubu piÅ‚karskiego w Starogardzie, Starogardzkiego Klubu Sportowego. Deyna wÅ›ród rówieÅ›ników dominowaÅ‚ nieomal we wszystkich możliwych konkurencjach i należaÅ‚ do najlepszych na lekcjach wychowania fizycznego. ByÅ‚ dobrym lekkoatletÄ… (próbowaÅ‚ skakać wzwyż), graÅ‚ znakomicie w piÅ‚kÄ™ rÄ™cznÄ… siedmioosobowÄ… i tenisa stoÅ‚owego.

W 1958 roku Deyna rozpoczÄ…Å‚ karierÄ™ w klubie ZKS WÅ‚ókniarz Starogard GdaÅ„ski, trafiajÄ…c pod opiekÄ™ Henryka Piotrowskiego. Jako trampkarz zdobyÅ‚ z WÅ‚ókniarzem wicemistrzostwo Wybrzeża (po porażce z LechiÄ… GdaÅ„sk 3:1, 21 czerwca 1962) i wystÄ™powaÅ‚ w drużynie juniorów. StrzelaÅ‚ dużo bramek w zespole wystÄ™pujÄ…cym w wojewódzkiej lidze juniorów. WystÄ™powaÅ‚ również w pierwszej seniorskiej drużynie klubu i wkrótce wywalczyÅ‚ w niej staÅ‚e miejsce, bÄ™dÄ…c jednoczeÅ›nie czÅ‚onkiem kadry okrÄ™gu juniorów GdaÅ„skiego OkrÄ™gowego ZwiÄ…zku PiÅ‚ki Nożnej. GrywaÅ‚ w różnych zespoÅ‚ach, rozgrywaÅ‚ mecze w spartakiadach zakÅ‚adowych (jako pracownik zakÅ‚adów obuwniczych), wystÄ™powaÅ‚ w reprezentacji Starogardu seniorów (m.in. mecz z reprezentacjÄ… Wilna) oraz reprezentowaÅ‚ barwy okrÄ™gu gdaÅ„skiego.

W lipcu 1965 roku zostaÅ‚ powoÅ‚any na centralny obóz dla wyróżniajÄ…cych siÄ™ juniorów w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie przez dwa tygodnie, pod kierunkiem kilku trenerów (m.in. Antoniego BrzeżaÅ„czyka), doskonaliÅ‚ swoje umiejÄ™tnoÅ›ci piÅ‚karskie. Celem zgrupowania byÅ‚a selekcja do kadry Polski juniorów, do której jednak Deyna nie zakwalifikowaÅ‚ siÄ™.

Pierwszym znaczącym sukcesem Deyny był srebrny medal wywalczony w turnieju finałowym im. dr. Jerzego Michałowicza w 1965 roku. Gdańszczanie udanie przeszli przez eliminacje (5:0 z Olsztynem i 2:1 z Bydgoszczą) i w Koninie po wygranych meczach z Wrocławiem (1:0) i Rzeszowem (3:1), przegrali z Opolem 0:1.

10 października 1965 Deyna zadebiutowaÅ‚ w reprezentacji Polski juniorów w meczu z drużynÄ… CzechosÅ‚owacji. GraÅ‚ tylko pierwszÄ… część meczu, po czym zostaÅ‚ zmieniony przez Jana MaÅ‚kiewicza. Pierwszym wyjazdowym meczem dla Deyny w tej reprezentacji byÅ‚ mecz z NiemieckÄ… RepublikÄ… DemokratycznÄ… w Altenburgu (30 października 1965).

JesieniÄ… 1965 roku rozpoczęła siÄ™ walka o piÅ‚karza pomiÄ™dzy najmocniejszymi klubami Trójmiasta: ArkÄ… Gdynia i LechiÄ… GdaÅ„sk. Rodzice Kazimierza podpisali w jego imieniu umowÄ™ z ArkÄ…, mimo że byÅ‚ on wciąż zawodnikiem WÅ‚ókniarza; za podpisanie karty zawodniczej dwóch klubów jednoczeÅ›nie, Deyna zostaÅ‚ ukarany: najpierw dwumiesiÄ™cznÄ… dyskwalifikacjÄ… (orzeczonÄ… przez GOZPN), a później dziewiÄ™ciomiesiÄ™cznÄ… dyskwalifikacjÄ… (orzeczonÄ… przez PZPN). W wyniku dyskwalifikacji mógÅ‚ wystÄ™pować w reprezentacji Polski juniorów, ale nie graÅ‚ w rozgrywkach klubowych.

W styczniu 1966 roku wyjechaÅ‚ do brata Henryka, mieszkajÄ…cego w Łodzi, podejmujÄ…c jednoczeÅ›nie treningi w tamtejszym Łódzkim Klubie Sportowym. Z Łodzi pojechaÅ‚ na kolejne mecze reprezentacji Polski: do Tarnowa na mecz z NRD (0:0), do Koszyc na mecz z CzechosÅ‚owacjÄ… (porażka Polski 0:1) oraz do PÅ‚ocka na rewanżowy mecz z drużynÄ… CzechosÅ‚owacji (1:1) w ramach eliminacji do turnieju UEFA. 2 października 1966 zadebiutowaÅ‚ w zespole rezerw ŁKS-u w meczu na szczeblu III ligi z drużynÄ… WÅ‚ókniarza BiaÅ‚ystok, w którym strzeliÅ‚ pięć goli, przyczyniajÄ…c siÄ™ do zwyciÄ™stwa zespoÅ‚u 7:2. Trener rezerw Leszek Jezierski zaproponowaÅ‚ pierwszemu trenerowi ŁKS-u Longinowi Janeczkowi powoÅ‚anie skutecznego napastnika do pierwszego skÅ‚adu[9]. TydzieÅ„ później, 8 października 1966 roku, Kazimierz Deyna zadebiutowaÅ‚ w polskiej pierwszej lidze, wystÄ™pujÄ…c w drużynie ŁKS przeciwko Górnikowi Zabrze. Mecz skoÅ„czyÅ‚ siÄ™ bezbramkowym remisem[9].

Po rozegraniu jednego meczu w pierwszej lidze, Deyna został powołany do wojska w formie transferu do Legii Warszawa.

W Legii Kazimierz Deyna zadebiutowaÅ‚ w meczu I ligi 20 listopada 1966 roku przeciwko Ruchowi Chorzów, zaÅ› pierwszego gola dla tego klubu zdobyÅ‚ w wygranym na wyjeździe meczu z GKS Katowice 13 maja 1967 roku (bramkÄ™ zdobyÅ‚ w 81 minucie, jako czwartÄ… w tym spotkaniu dla Legii). WiosnÄ… 1967 roku wystÄ™powaÅ‚ już w wiÄ™kszoÅ›ci spotkaÅ„ pierwszoligowych. ZespóÅ‚ zakoÅ„czyÅ‚ sezon 1966/1967 na czwartej pozycji w ekstraklasie.

W drugim sezonie w barwach Legii, Deyna zdobył wicemistrzostwo Polski. Wystąpił we wszystkich 26 meczach ligowych, zdobywając 12 bramek.

W sezonie ligowym 1968/1969, gdy trenerem byÅ‚ Edmund Zientara, Legia zdobyÅ‚a mistrzostwo Polski (na finiszu rozgrywek pięć punktów przewagi nad Ruchem.). W sezonie tym Deyna wystÄ…piÅ‚ 23 razy w zespole mistrza Polski, grajÄ…c Å‚Ä…cznie 1994 minuty.

Sezon 1970/1971 Legia z Kazimierzem Deyną w składzie skończyła na drugim miejscu. Deyna grał w przeważającej większości spotkań ligowych, strzelał bramki.

W sezonie 1971/1972 zdobył brązowy medal w ligowych rozgrywkach, występując we wszystkich spotkaniach I ligi, w pełnym wymiarze czasowym (łącznie 2340 minut).

W sezonie 1972/1973 drużyna uplasowaÅ‚a siÄ™ na ósmym miejscu, a w kolejnych dwóch podopieczni Jaroslava Vejvody zajÄ™li kolejno miejsca 4. (sezon 1973/1974) i 6. (sezon 1974/1975). Deyna graÅ‚ w wiÄ™kszoÅ›ci spotkaÅ„.

W nastÄ™pnych czterech sezonach Legia pod kierownictwem Andrzeja Strejlaua osiÄ…gnęła dwa razy ósme miejsce, raz piÄ…te, i raz w ostatnim sezonie (1978/1979) wystÄ™pów Deyny w Legii (graÅ‚ tylko w rundzie jesiennej), szóste.

W sezonie 1975/1976 Deyna otrzymaÅ‚ od sÄ™dziego Aleksandra Suchanka czerwonÄ… kartkÄ™ za wybitnie niesportowe zachowanie wobec zawodnika Górnika Wieczorka. ByÅ‚a to jedyna czerwona kartka w karierze ligowej wielokrotnego kapitana Legii.

W swoim meczu nr 303 w Legii, rozegranym w Warszawie przeciwko opolskiej Odrze, Deyna zdobyÅ‚ swoje ostatnie bramki w polskiej lidze, z których jednÄ… wspominaÅ‚ później Józef MÅ‚ynarczyk: Jedna z tych bramek, którÄ… Kazik mi strzeliÅ‚, Å›ni mi siÄ™ do dzisiaj. Nadal nie wiem, jak on to zrobiÅ‚. PiÅ‚ka wpadÅ‚a mi po prostu za koÅ‚nierz. Teraz już nie, ale kiedyÅ› bardzo mnie to mÄ™czyÅ‚o. Ale Deyna nie tylko ze mnie zrobiÅ‚ balona. Swój ostatni mecz ligowy w Legii Warszawa Kazimierz Deyna rozegraÅ‚ 5 listopada 1978 roku, wystÄ™pujÄ…c przeciwko Widzewowi Łódź.

W warszawskiej Legii zagraÅ‚ w 304 meczach I ligi. WiÄ™cej spotkaÅ„ w tymże klubie rozegraÅ‚ tylko Lucjan Brychczy (368 spotkaÅ„). StrzeliÅ‚ 94 bramki, zajmujÄ…c także pod tym wzglÄ™dem drugie miejsce wÅ›ród zawodników Legii. Kazimierz Deyna w warszawskiej Legii graÅ‚ z numerem 10; numer ten od sezonu 2006/07 jest w stoÅ‚ecznym klubie zastrzeżony.

Występy w Wielkiej Brytanii i USA

Od 1974 roku o pozyskanie Deyny do swoich klubów staraÅ‚y siÄ™ m.in. Saint-Étienne, AC Milan, Inter Mediolan, AS Monaco, Real Madryt i Bayern Monachium, lecz za każdym razem rozmowy koÅ„czyÅ‚y siÄ™ fiaskiem – Deyna, jako oficer Ludowego Wojska Polskiego nie mógÅ‚ wyjechać do krajów NATO. ZgodÄ™ wÅ‚adz paÅ„stwowych na wyjazd z Polski otrzymaÅ‚ dopiero po drugim wystÄ™pie w mistrzostwach Å›wiata (1978). OczekujÄ…c na sfinalizowanie transferu, rozegraÅ‚ prawie caÅ‚Ä… rundÄ™ jesiennÄ… w swoim macierzystym klubie (wystÄ…piÅ‚ Å‚Ä…cznie w 11 meczach ligowych i 2 meczach pucharowych).

Po kilku miesiÄ…cach negocjacji menedżer Kazimierza Deyny, Ted MiodoÅ„ski, doprowadziÅ‚ do podpisania 22 listopada 1978 roku kontraktu z angielskim klubem Manchester City. Anglicy mieli za pozyskanie zawodnika zapÅ‚acić sto pięćdziesiÄ…t tysiÄ™cy funtów, rozegrać dwa mecze z LegiÄ… (jeden w Warszawie, a drugi w Manchesterze) oraz ufundować dla polskiego klubu komplet sprzÄ™tu piÅ‚karskiego firmy Adidas.

Po dwutygodniowej adaptacji Kazimierz Deyna zadebiutowaÅ‚ w nowym klubie w przegranym meczu z Ipswich Town 1:2. W sezonie 1978/1979 rozegraÅ‚ w barwach Manchesteru City 13 meczów ligowych. W Manchesterze przez dÅ‚ugi czas szukano mu wÅ‚aÅ›ciwego miejsca w rozstawieniu zespoÅ‚u: próbowano ustawiać go na pozycji Å›rodkowego napastnika, przesuwano ze Å›rodka pomocy na skrzydÅ‚a. Menadżerowie i trenerzy angielscy nie potrafili zagospodarować Deyny w swoim zespole.

18 wrzeÅ›nia 1979 roku na boisku Legii w meczu Legia – Manchester City, „Kaka” pierwszÄ… poÅ‚owÄ™ zagraÅ‚ w barwach Legii, a drugÄ… – w swoim nowym angielskim klubie. Mecz obserwowaÅ‚o 25 tys. ludzi, a Deyna strzeliÅ‚ dla obu zespoÅ‚ów po jednej bramce w każdej poÅ‚owie. Ostatecznie Legia zwyciężyÅ‚a 2:1. ByÅ‚ to ostatni wystÄ™p Kazimierza Deyny na boisku w Polsce.

W kolejnym sezonie ligowym w Anglii (1979/1980) Deyna rozegraÅ‚ 22 mecze, strzelajÄ…c pięć bramek. W ostatnim roku pobytu na wyspach zagraÅ‚ w 3 meczach ligowych, nie strzelajÄ…c żadnej bramki i zagraÅ‚ jeden mecz w ćwierćfinale pucharu UEFA, wystÄ™pujÄ…c w Mönchengladbach w meczu Borussia – Manchester City. Anglicy przegrali 1:3, a Kaka strzeliÅ‚ honorowego gola[23] Coraz rzadsze wystÄ™py w pierwszej jedenastce Manchesteru City i przesuniÄ™cie do zespoÅ‚u rezerw sprawiÅ‚o, że Deyna zaczÄ…Å‚ poszukiwać nowego klubu[22]. PoczÄ…tkowo myÅ›laÅ‚ o przeniesieniu siÄ™ do jednego z klubów na kontynencie, jednak kiedy pojawiÅ‚a siÄ™ szansa wyjazdu do Stanów Zjednoczonych, za namowÄ… menedżera Teda MiodoÅ„skiego, podpisaÅ‚ kontrakt z San Diego Sockers.

Dla Manchesteru City strzelił łącznie 13 goli.

Stany Zjednoczone

W lutym 1981 roku Deyna podpisaÅ‚ kontrakt za 35 tys. dolarów i zadebiutowaÅ‚ 28 marca 1981 roku w wygranym 2:1 meczu z Vancouver Whitecaps. GraÅ‚ regularnie przez siedem lat w barwach San Diego Sockers (zarówno w rundzie zasadniczej, jak i play offs). W NASL rozegraÅ‚ Å‚Ä…cznie 105 spotkaÅ„. GrajÄ…c w barwach San Diego Sockers w meczu z Tampa Bay Rowdies (12 sierpnia 1983) pobiÅ‚ rekord skutecznoÅ›ci Giorgio Chinaglii, zdobywajÄ…c w amerykaÅ„skiej punktacji 13 punktów (8 za cztery bramki i 5 za asysty).

Drugim nurtem zainteresowaÅ„ piÅ‚karskich Deyny byÅ‚a gra w hali. Drużyna, w której wystÄ™powaÅ‚, zdobyÅ‚a trzykrotnie miano najlepszej w halach USA (1983, 1985, 1986)[25]. OsiÄ…gniÄ™cia punktowe z hali Kazimierza Deyny z sezonów 1982/1983 i 1984/1985 byÅ‚y jednymi z lepszych w lidze MISL. Kazimierz Deyna Å‚Ä…cznie zdobyÅ‚ pięć tytuÅ‚ów mistrzowskich w barwach San Diego Sockers, za każdy z nich otrzymujÄ…c okolicznoÅ›ciowy sygnet od prezydenta San Diego Sockers (jeden z nich znajduje siÄ™ w muzeum Legii Warszawa, w ekspozycji poÅ›wiÄ™conej Kazimierzowi Deynie). Ostatni mecz zawodowo rozegraÅ‚ 31 maja 1987 roku w meczu przeciwko Tacoma Stars.

Kariera reprezentacyjna.
Lata 1968–1972

W reprezentacji Polski, której pierwszym trenerem byÅ‚ Ryszard Koncewicz, zadebiutowaÅ‚ w wieku 21 lat 24 maja 1968 roku na Stadionie ÅšlÄ…skim w Chorzowie w wygranym 8:0 meczu przeciwko reprezentacji Turcji[26]. Deyna byÅ‚ rezerwowym zawodnikiem kadry. Z Å‚awki rezerwowych wchodziÅ‚ w meczach z reprezentacjami Brazylii i Holandii. W 1969 roku strzeliÅ‚ 2 gole w meczu przeciwko Luksemburgowi, a także jedynÄ… bramkÄ™ w meczu przeciwko BuÅ‚garom w Sofii oraz w meczu rozegranym w Warszawie na Stadionie DziesiÄ™ciolecia.

W 1972 roku wystąpił w przegranym 3:1 meczu w Starej Zagorze oraz w wygranym 3:0 meczu z Bułgarią.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972

Podczas igrzysk olimpijskich w Monachium wystÄ…piÅ‚ w wygranych meczach 5:1 z KolumbiÄ… 4:0 z GhanÄ… i 2:1 z NRD[28]. W zremisowanym 1:1 meczu z reprezentacjÄ… Danii strzeliÅ‚ jedynÄ… bramkÄ™ dla Polski[29]. Podczas meczu z reprezentacjÄ… ZwiÄ…zku Radzieckiego zdobyÅ‚ w koÅ„cówce meczu bramkÄ™ na 2:1 z rzutu karnego. W kolejnym meczu z udziaÅ‚em Deyny przeciwko Maroku reprezentacja wygraÅ‚a 5:0. Podczas finaÅ‚owego meczu igrzysk olimpijskich Deyna strzeliÅ‚ obie bramki dla reprezentacji Polski, a ta zdobyÅ‚a zÅ‚oty medal.

Lata 1973–1974

W 1973 roku wystąpił w meczach eliminacji mistrzostw świata przeciwko reprezentacji Walii (28 marca w Cardiff i 26 września w Chorzowie) i reprezentacji Anglii (6 czerwca w Chorzowie oraz 17 października w Londynie).

W pierwszym meczu mistrzostw Å›wiata wystÄ…piÅ‚ przeciwko reprezentacji Argentyny, który reprezentacja Polski wygraÅ‚a 3:2[33]. W kolejnym meczu Polacy pokonali Haiti 7:0, a Deyna strzeliÅ‚ jednego z goli Podczas kolejnego meczu, z reprezentacjÄ… WÅ‚och, wygranego 2:1[35], Deyna zdobyÅ‚ bramkÄ™ po potężnym uderzeniu zza pola karnego. UtarÅ‚a siÄ™ plotka, że siÅ‚a strzaÅ‚u byÅ‚a tak mocna, że polskiemu kapitanowi pÄ™kÅ‚ but i musiaÅ‚ zmienić go w trakcie przerwy. W kolejnym meczu turnieju strzeliÅ‚ gola reprezentacji JugosÅ‚awii. O zwyciÄ™stwach polskiej reprezentacji pisaÅ‚y m.in. „La Libre Belgique”, „Aftenposten”, „Corriere della Sera”, „Le Figaro”, „Neues Deutschland”. W póÅ‚finale, rozgrywanym w deszczu, reprezentacja Polski przegraÅ‚a z reprezentacjÄ… RFN 0:1. W meczu o 3 miejsce jego drużyna wygraÅ‚a z BrazyliÄ… 1:0.

Lata 1975–1976

W pierwszym meczu w 1975 roku przeciwko reprezentacji Stanów Zjednoczonych strzeliÅ‚ trzy bramki. WystÄ…piÅ‚ w meczach eliminacji mistrzostw Europy przeciwko reprezentacjom Holandii i WÅ‚och[38]. 5 i 9 lipca 1975 zagraÅ‚ w Montrealu w meczach przeciwko reprezentacji Kanady, zdobywajÄ…c w każdym ze spotkaÅ„ po dwa gole[38]. W 1976 roku rozegraÅ‚ w reprezentacji trzy mecze towarzyskie. StrzeliÅ‚ gola w wygranym 3:0 meczu z reprezentacjÄ… Brazylii.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1976

Na igrzyskach olimpijskich w Montrealu wystÄ…piÅ‚ w piÄ™ciu spotkaniach. W pierwszym meczu turnieju zagraÅ‚ w zremisowanym 0:0 meczu z reprezentacjÄ… Kuby. W drugim spotkaniu przeciwko reprezentacji Iranu strzeliÅ‚ swojÄ… jedynÄ… bramkÄ™ w turnieju. W kolejnych wygranych spotkaniach, 5:0 z reprezentacjÄ… Korei PóÅ‚nocnej i 2:0 z reprezentacjÄ… Brazylii, nie udaÅ‚o mu siÄ™ strzelić gola. WystÄ…piÅ‚ również w przegranym 1:3 meczu finaÅ‚owym z reprezentacjÄ… NRD, zdobywajÄ…c srebrny medal.

Lata 1977–1978

W kwietniu 1977 roku zagraÅ‚ w meczach towarzyskich z reprezentacjami WÄ™gier i Irlandii. 1 maja 1978 roku zagraÅ‚ w wygranym 2:1 meczu przeciwko reprezentacji Danii w Kopenhadze i w wygranym 3:1 meczu w Limassol przeciwko Cyprowi. 10 czerwca 1977 wystÄ…piÅ‚ w meczu przeciwko reprezentacji Peru zdobywajÄ…c bramkÄ™. 12 czerwca wystÄ…piÅ‚ w wygranym 2:1 meczu przeciwko Boliwii w La Paz, tydzieÅ„ później w przegranym 1:3 meczu przeciwko reprezentacji Brazylii, a 24 sierpnia w przegranym 1:2 meczu z reprezentacjÄ… Austrii. 21 wrzeÅ›nia strzeliÅ‚ bramkÄ™ w wygranym 4:1 meczu przeciwko Danii. W meczu przeciwko Portugalii 29 października i przeciwko Szwecji 29 listopada strzeliÅ‚ po jednym golu.

Rok 1978 rozpoczÄ…Å‚ w reprezentacji od wystÄ™pu 22 marca w wygranym 3:1 meczu z reprezentacjÄ… Luksemburga. W kolejnym wygranym 5:2 spotkaniu na stadionie Warty w Poznaniu przeciwko reprezentacji Grecji strzeliÅ‚ dwa gole. TydzieÅ„ później strzeliÅ‚ bramkÄ™ w wygranym 3:0 meczu przeciwko reprezentacji Irlandii.

Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1978

Na mistrzostwach świata w Argentynie wystąpił we wszystkich rozegranych przez Polskę spotkaniach. W pierwszym meczu przeciwko RFN był wynik 0:0. Kolejne spotkanie z reprezentacją Tunezji zakończyło się zwycięstwem 1:0. W następnym, wygranym 3:1, spotkaniu przeciwko reprezentacji Meksyku strzelił jedyną bramkę na Mundialu. W kolejnym spotkaniu przeciwko reprezentacji Argentyny nie wykorzystał rzutu karnego. Wystąpił także w wygranym 1:0 meczu przeciwko reprezentacji Peru. Ostatnim występem Deyny w reprezentacji Polski był występ w przegranym 1:3 meczu przeciwko reprezentacji Brazylii.

Ostatnie lata

Na przeÅ‚omie 1987 i 1988 roku, na wzór Harlem Globetrotters, Deyna wraz z Gertem Wieczorkowskim i kolegami z San Diego zaÅ‚ożyÅ‚ klub The Legends. Jako siedzibÄ™ wybrano meksykaÅ„skie miasto Tijuana, ze wzglÄ™du na korzystniejszy niż w USA system podatkowy. Celem klubu byÅ‚o popularyzowanie piÅ‚ki nożnej w USA, promocja tego sportu w USA przed mistrzostwami Å›wiata 1994, przypomnienie starych gwiazd europejskiego futbolu na boiskach amerykaÅ„skich i wyjazdy do Europy dla przypomnienia siÄ™ widowni starego kontynentu. JednoczeÅ›nie Deyna chciaÅ‚ zająć siÄ™ szkoleniem – podejmowaÅ‚ próby pracujÄ…c z amerykaÅ„skimi chÅ‚opcami w ramach obozów sportowych Kaz Deyna World Soccer Camps. KrążyÅ‚a nawet w USA opinia, iż miaÅ‚ zostać jednym z asystentów gÅ‚ównego trenera przygotowujÄ…cego reprezentacjÄ™ Stanów Zjednoczonych do mistrzostw Å›wiata w 1994 roku (USA byÅ‚o gospodarzem turnieju).

Marzeniem Deyny byÅ‚ powrót do Polski i zaÅ‚ożenie szkóÅ‚ki piÅ‚karskiej dla dzieci. Dopóki nie byÅ‚o to możliwe, Å‚Ä…czyÅ‚ wystÄ™py na boisku w roli zawodnika z pracÄ… w charakterze trenera. ZagraÅ‚ także w amerykaÅ„skim filmie Johna Hustona pt. Ucieczka do zwyciÄ™stwa (tytuÅ‚ oryginalny Escape to Victory), u boku znakomitych aktorów i piÅ‚karzy (m.in. Co Prinsa, Paula van Himsta, Sørena Lindsteda Johna Warka, Kevina O’Callaghana, Maksa von Sydow, Hallvara Thoresena, Osvaldo Ardilesa, Michaela Caine’a, Pele, Bobby Moore’a, Mike Summerbee).

Menadżer Ted MiodoÅ„ski, któremu Deyna przez wiele lat wierzyÅ‚ bezgranicznie, okazaÅ‚ siÄ™ oszustem. ZnajÄ…c numery kont bankowych Deyny i majÄ…c peÅ‚nomocnictwa, ukradÅ‚ zawodnikowi kwotÄ™ ok. miliona dolarów. SprawÄ™ z manipulowaniem kontami piÅ‚karza odkryÅ‚a jego żona Mariola Deyna. Zawodnik straciÅ‚ nie tylko wiele pieniÄ™dzy, ale również pogorszyÅ‚y siÄ™ jego stosunki w rodzinie.

W lipcu 1989 roku wraz z reprezentacjÄ… Polski weteranów graÅ‚ w nieoficjalnych mistrzostwach Europy oldbojów w Danii. Mecz z WÅ‚ochami, zakoÅ„czony wynikiem 3:1, byÅ‚ jego ostatnim w karierze.

Śmierć

GÅ‚ówna wiadomość jednej z lokalnych gazet w San Diego z dnia 1 wrzeÅ›nia 1989 roku, informujÄ…ca o Å›mierci Kazimierza Deyny

ZginÄ…Å‚ w nocy z 31 sierpnia na 1 wrzeÅ›nia 1989 roku w wypadku samochodowym na szeÅ›ciopasmowej autostradzie I-15, na póÅ‚noc od Miramar Road. Podczas powrotu do domu, kierowany przez niego biaÅ‚y Dodge Colt z 1984 roku z caÅ‚Ä… siÅ‚Ä… uderzyÅ‚ w tyÅ‚ zepsutej, choć prawidÅ‚owo zaparkowanej na prawym skrajnym pasie (awaryjnym) ciężarówki Ford F-600, należącej do Meksykanina Manuela Vasqueza

Maksymalna prÄ™dkość na tym odcinku drogi wynosiÅ‚a 55 mil, czyli niecaÅ‚e 90 kilometrów na godzinÄ™[46]. Deyna znacznie to ograniczenie przekroczyÅ‚, znajdujÄ…c siÄ™ jednoczeÅ›nie pod wpÅ‚ywem alkoholu. Policja nie stwierdziÅ‚a Å›ladów hamowania a koroner Charles Kelly napisaÅ‚ w raporcie, że przyczynÄ… Å›mierci byÅ‚y liczne obrażenia gÅ‚owy, klatki piersiowej, a w Å›lad za nimi także obrażenia wewnÄ™trzne. Urazy byÅ‚y tak liczne i widoczne, że Deyna pochowany zostaÅ‚ z zabandażowanÄ… gÅ‚owÄ…. Zidentyfikowano go na podstawie prawa jazdy, które wyjÄ…tkowo trzymaÅ‚ w kieszeni dżinsów oraz okolicznoÅ›ciowego sygnetu. Informacja w mediach o jego Å›mierci byÅ‚a tematem numer 1.

Pogrzeb

Kazimierz Deyna pochowany zostaÅ‚ 9 wrzeÅ›nia 1989 roku na wielowyznaniowym cmentarzu w el Camino Memorial Park Madonna Lawn pod numerem 203-D. W uroczystoÅ›ciach pogrzebowych wzięło udziaÅ‚ okoÅ‚o 100 osób. Po mszy Å›wiÄ™tej celebrowanej w klasztorze karmelitów przez ks. Mariana Sikorskiego, trumna ze zwÅ‚okami Kazimierza Deyny zostaÅ‚a przewieziona na cmentarz El Camino Memorial Park. NieÅ›li jÄ… piÅ‚karze zawodowego klubu San Diego Sockers.

W 2012 roku urna z prochami Kazimierza Deyny zostaÅ‚a sprowadzona do Polski. 6 czerwca 2012 roku w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie odbyÅ‚a siÄ™ ponowna msza pogrzebowa, po której urna spoczęła na Cmentarzu Wojskowym na PowÄ…zkach[50]. Uroczystość miaÅ‚a charakter paÅ„stwowy. Na uroczystoÅ›ci obecni byli m.in. minister sportu i turystyki Joanna Mucha, prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego Andrzej KraÅ›nicki, który wrÄ™czyÅ‚ małżonce piÅ‚karza Marioli ZÅ‚oty Medal PKOl przyznany poÅ›miertnie Deynie, muzyk StanisÅ‚aw Soyka oraz ówczesny selekcjoner reprezentacji Polski w piÅ‚ce nożnej Franciszek Smuda. ZostaÅ‚ pochowany na kwaterze C 31 TUJE 20.

Kariera wojskowa

Kazimierz Deyna sÅ‚użyÅ‚ w wojsku do października 1968 jako porucznik w Ludowym Wojsku Polskim. ZostaÅ‚ mianowany na stopieÅ„ bosmanmata po ukoÅ„czeniu sÅ‚użby w wojsku[56]. Po mistrzostwach Å›wiata w 1974 Deyna zostaÅ‚ awansowany na stopieÅ„ podporucznika (awans na porucznika otrzymaÅ‚ w roku 1974 w nagrodÄ™ na zajÄ™cie III miejsca na Mundialu). Przynależność do Ludowego Wojska Polskiego spowodowaÅ‚a, że Deyna nie mógÅ‚ wyjechać do krajów NATO. ZgodÄ™ wÅ‚adz paÅ„stwowych na wyjazd z Polski otrzymaÅ‚ dopiero po drugim wystÄ™pie w mistrzostwach Å›wiata (1978).

ŹródÅ‚o: WIkipedia

Powrót