Janusz Czerwiński |
| 05.07.2018 |
Janusz CzerwiÅ„ski (ur. 24 października 1936 w Ostrowi Mazowieckiej) – piÅ‚karz rÄ™czny, reprezentant Polski. Trener piÅ‚ki rÄ™cznej, prowadziÅ‚ reprezentacje Polski, Islandii i Grecji. Prezes ZwiÄ…zku PiÅ‚ki RÄ™cznej w Polsce w latach 1988-1996. Naukowiec, profesor nauk o kulturze fizycznej. Wieloletni rektor Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w GdaÅ„sku.
Jest wychowankiem Nysy KÅ‚odzko, od 1959 wystÄ™powaÅ‚ w Spójni GdaÅ„sk, od 1963 jako grajÄ…cy trener i w 1965 zdobyÅ‚ z niÄ… wicemistrzostwo Polski (w rozgrywkach drużyn 7-osobowych). RównoczeÅ›nie byÅ‚ zawodnikiem SÅ‚upii SÅ‚upsk i graÅ‚ w rozgrywkach drużyn 11-osobowych. W latach 1962-1965 wystÄ…piÅ‚ w 11 spotkaniach reprezentacji Polski seniorów (11-osobowej), w tym na mistrzostwach Å›wiata w 1963, na których Polska zajęła 4. miejsce. W latach 1961-1962 zagraÅ‚ też w dwóch spotkaniach reprezentacji Polski seniorów (7-osobowej).
W 1963 rozpoczÄ…Å‚ karierÄ™ trenerskÄ…, prowadziÅ‚ SpójniÄ™ GdaÅ„sk jako grajÄ…cy trener, zdobywajÄ…c z niÄ… wicemistrzostwo Polski w 1965. W tym samym roku zakoÅ„czyÅ‚ karierÄ™ zawodniczÄ…. W 1966 siÄ™gnÄ…Å‚ ze SpójniÄ… po mistrzostwo Polski juniorów, w latach 1968-1969 i 1970 zdobyÅ‚ ze SpójniÄ… mistrzostwo Polski seniorów. W latach 1967-1968 byÅ‚ trenerem reprezentacji Polski juniorów i w 1968 wywalczyÅ‚ z niÄ… srebrny medal Å›wiatowych igrzysk mÅ‚odzieży. W latach 1968-1976 prowadziÅ‚ seniorskÄ… reprezentacjÄ™ Polski (w latach 1968-1970 wspólnie z StanisÅ‚awem Majorkiem, w latach 1970-1972 razem z Marianem Rozwadowskim i Jerzym Tilem, w latach 1972-1976 ponownie ze StanisÅ‚awem Majorkiem). PoprowadziÅ‚ tÄ™ drużynÄ™ na mistrzostwach Å›wiata w 1970 (13-16 miejsce), Igrzyskach Olimpijskich w 1972 (10 miejsce), mistrzostwach Å›wiata w 1974 (4 miejsce) i Igrzyskach Olimpijskich w 1976, gdzie odniósÅ‚ razem ze S. Majorkiem najwiÄ™kszy sukces, zdobywajÄ…c brÄ…zowy medal. ProwadziÅ‚ także akademickÄ… reprezentacjÄ™ Polski, m.in. na akademickich mistrzostwach Å›wiata w 1971 (6. miejsce), 1973 (7. miejsce - razem ze StanisÅ‚awem PaterkÄ…) i 1975 (3. miejsce - razem ze StanisÅ‚awem Majorkiem i Marianem Rozwadowskim). W latach 1976-1977 byÅ‚ trenerem reprezentacji Islandii seniorów i w 1977 zajÄ…Å‚ z niÄ… 4. miejsce w mistrzostwach Å›wiata grupy "B". W latach 1984-1987 prowadziÅ‚ bez sukcesów reprezentacjÄ™ Grecji seniorów, w 1987 zajÄ…Å‚ z tÄ… drużynÄ… 4. miejsce na Igrzyskach Åšródziemnomorskich.
W latach 1978-1980 był szefem Wydziału Szkolenia, w latach 1980-1984 wiceprezesem, w latach 1988-1996 prezesem Związku Piłki Ręcznej w Polsce. W 1996 został honorowym prezesem ZPRP. Był jednym z założycieli Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej (1991) i następnie działaczem tej organizacji (do 2004), w komisji metodycznej. W latach 1979-1981 był prezesem AZS WSWF Gdańsk.
W 1970 ukoÅ„czyÅ‚ studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu, w 1972 zostaÅ‚ pracownikiem Wyższej SzkoÅ‚y Wychowania Fizycznego w GdaÅ„sku, w ZakÅ‚adzie (nastÄ™pnie Katedrze) ZespoÅ‚owych Gier Sportowych. W 1974 obroniÅ‚ w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu pracÄ™ doktorskÄ… Dynamika rozwoju sprawnoÅ›ci ogólnej i specjalnej kadry narodowej w piÅ‚ce rÄ™cznej napisanÄ… pod kierunkiem ZdobysÅ‚awa Stawczyka. W latach 1977-1981 byÅ‚ dziekanem WydziaÅ‚u Wychowania Fizycznego WSWF w GdaÅ„sku. Po przeksztaÅ‚ceniu tej uczelni w AkademiÄ™ Wychowania Fizycznego w 1981 zostaÅ‚ jej rektorem (1981-1984), w latach 1987-1990 byÅ‚ prorektorem AWF ds. dydaktycznych, w latach 1993-1996 prorektorem ds. nauki, w latach 1996-2002 ponownie rektorem AWF. W latach 1997-2002 byÅ‚ przewodniczÄ…cym Konferencji Rektorów AWF. W 1990 habilitowaÅ‚ siÄ™ w Instytucie Kultury Fizycznej w Leningradzie na podstawie pracy Teoretyczno-metodyczne podstawy przygotowania piÅ‚karzy rÄ™cznych w Polsce, w 1996 otrzymaÅ‚ tytuÅ‚ profesora nauk o kulturze fizycznej, w 1998 tytuÅ‚ profesora zwyczajnego.
ŹródÅ‚o:
wikipedia